Gdy czasem ktoś pyta mnie jakie cechy ma dobry uczeń na duchowej ścieżce, jedną z odpowiedzi, które zwykłem dawać jest to, że powinien być jednocześnie pokorny i niepokorny.
Pokora (khuszu’) jest bardzo ważna na duchowej ścieżce, wymienia ją choćby Ansari z Heratu w klasycznym traktacie Sad maidan.
Według tradycji mistycznej ma przede wszystkim 3 aspekty:
(1) altruizm i cierpliwość (rozumianą zarówno jako wytrwałość jak i wytrzymałość) w kontaktach z innymi,
(2) pokora w służbie innym,
oraz (3) życie z sercem wypełnionym skromnością i szacunkiem.
Jednak niezbędny na ścieżce jest również pewien aspekt braku pokory, rozumiany nie jako brak szacunku, lecz jako gotowość do podważania swoich poglądów i posiadanej wiedzy, chęć do rozumienia kontekstu i istoty nauczania, które otrzymujemy, niezadowalanie się zewnętrznym, niesatysfakcjonującym wyjaśnieniem, odpowiedzią, chęć do samodzielnego poszukiwania wiedzy.
Myślę, że brak pokory u ucznia wymaga wielkiej dojrzałości u nauczyciela, by właściwie mógł odróżnić ją od np. braku szacunku. Szczęściem wielkim spotkać na swej drodze nauczycieli, którzy sami te trzy cnoty reprezentują. Inaczej pozostaje nam samotna wędrówka…
Wędrówka zawsze jest trochę samotna, choć dojrzały nauczyciel(ka) jest bardzo pomocny. Istotnie z tym naciskiem na dojrzały 🙂 Dzięki za komentarz!
Bardzo fajnie napisane, lubię czytać Pana wpisy, dużo pokazują, warto się nad nimi pochylić
Pokora jest wskazana nie tylko na ścieżce duchowej.A niepokorność jest elementem pokory.,i żeby dojśc do takiej sytuacji to potrzeba ogromnej pokory.Joanna