Termin „uważność”, niegdyś bardzo niszowy, wszedł już chyba na stałe do codziennego języka. W takim podstawowym znaczeniu można by powiedzieć, że uważność jest po prostu pozwoleniem sobie na przeżywanie pojawiających się doświadczeń (emocji, myśli, wrażeń zmysłowych etc.) takimi jakie są, nie odcinając się od nich, ani nie identyfikując się z nimi, nie oceniając ich, ani nie nazywając. Po prostu bezpośrednio ich doświadczając i będąc obecną/obecnym. Jest to bardzo ważny aspekt na rozwojowej czy duchowej ścieżce, ale z perspektywy mistycznej powiedzielibyśmy, że są jeszcze głębsze warstwy uważności.

Dla sufiego uważność (muraqaba) ma 3 wymiary: (1) uważność służby, (2) uważność doświadczenia duchowego oraz (3) uważność najgłębszej wewnętrznej świadomości.

Pierwszy z tych aspektów to uważność siebie w kontekście 3 aspektów służby: służby sobie, służby innym, służby ścieżce wiedzy. Według tradycji można ją obudzić poprzez otwartość na boską wolę, znajomość tradycji i uważność swoich aspiracji (jak to mówi sufickie powiedzenie: „poznaj swoje motywy, a potem poznaj motywy swoich motywów”).

Uważność duchowego doświadczenia możemy obudzić poprzez uwolnienie się od warunkowania przez namiętności, oczyszczenie myśli i – w efekcie – bycie ogarniętym mistyczną miłością.

Uważność najgłębszej wewnętrznej świadomości dotyczy najgłębszego aspektu naszego ja, który poznaje się tradycyjnie przez doświadczenie, że „nic nie istnieje oprócz Boga/Absolutu” (przeczytaj więcej tutaj). Możemy jej doświadczyć dzięki porzuceniu przywiązania do świata form, uwolnienie się od warunkowania mechanizmami ja /ego oraz powrót do Boga czy powrót do siebie, objawiający się doświadczeniem bliskości.

Share This