Jezus był bardzo ceniony przez większość szkół sufich (w niektórych z nich nazywano go „Tchnieniem Boga” lub „Słowem Boga”). Wiele przypowieści sufickich opowiada o Nim i jego nauczaniu. Jedna z nich brzmi tak:
Pewnego dnia Jezus spacerował z uczniami, kiedy zobaczyli przed sobą martwego psa. Uczniowie chcieli przejść na drugą stronę drogi, ponieważ pies uważany był w kulturze judaizmu za zwierzę nieczyste. Jezus jednak zmusił ich, by zatrzymali się przed martwym ciałem psa i spojrzeli na nie. Następnie zauważył: »Zobaczcie, jak piękne są jego białe zęby!«
To jest oczywiste nauczanie o życiu w tu i teraz oraz o projektowaniu umysłu na świat. Piękny, szczęśliwy umysł widzi tylko to co jest przed jego oczami, przeszłość, przyszłość i związane z tym opowieści nie istnieją naprawdę i nie przeszkadzają w zachwycie nad każdą chwilą i każdym obiektem, który życie postawi nam na ścieżce.