Z radością zapraszam Was do lektury moich przekładów sufickiej poezji – liryki wyrażającej wolność i miłość. Przekłady te tworzyłem przez wiele lat na potrzeby prowadzonych przeze mnie spotkań medytacyjnych (lub dla siebie samego). Z racji, że nie jestem ani filologiem, ani nawet osobą bardzo biegłą w językach, z których dokonywałem przekładów – nie upubliczniałem ich. Traktowałem je raczej jako ilustrację różnych zjawisk na ścieżce i materiał dydaktyczny.
Tłumaczyłem je przeważnie z formy, w jakiej obecnie funkcjonują w tradycji sufickiej, a więc niekoniecznie z języka, w którym były pierwotnie napisane. Na przykład pieśni Kabira czy poezje pendżabskie przekładałem z wersji urdu w pieśniach indyjskich sufich – qałłali. Przekłady zawarte w tym tomie pochodzą z moich prawie trzydziestoletnich notatek. Najstarszym tłumaczeniem jest przekład wiersza Junusa Emre, powstały w połowie lat 90. XX wieku, za inspiracją i dzięki wielkiej pomocy moich tureckich przyjaciół, artystów śpiewających pieśni illahi. Przekłady z arabskiego i perskiego pochodzą z okolic 2010 roku, a najświeższe są przekłady z urdu (pieśni indyjskich sufich) i angielskiego (Inayat Khan i Aleem Vosteen), które powstały w okolicach 2020 roku. Ten zbiór poezji oddaje więc w pewien sposób moją ponad 30-letnią podróż na sufickiej ścieżce.
Każdy z przekazanych tu fragmentów jest w pewien sposób żywy – albo otrzymałem wersję, którą przekładałem od kogoś kultywującego tradycję danego poety albo w jakiś sposób jestem osobiście związany z tą tradycją (jak w przypadku Inayata Khana, który był nauczycielem murszida Alego Khana – nauczyciela moich nauczycieli).
Poniżej możesz spojrzeć na spis treści i kilka wybranych stron.
Miłej lektury!
