W tekście o strukturze duchowej ścieżki pisałem o 2 zasadniczych rodzajach treningu na mistycznej drodze: treningu etyczno-psychologicznym oraz treningu duchowym, Istotną częścią tego pierwszego jest coś, co zwykłem nazywać „treningiem przeżywania”. Chodzi w nim generalnie o nauczenie się przyjmowania z akceptacją pojawiających się w nas przeżyć, zrezygnowaniu z wypierania ich, odcinania się od nich, nazywania ich i oceniania, ale i z identyfikowania się z przeżyciami. Po prostu pojawiające się doświadczenia uczymy się przeżywać takimi, jakie są.
Jednym z wątków owego dopuszczania do siebie przeżyć jest – jak zaznaczyłem powyżej – nienazywanie ich. Czasami ten aspekt jednak budzi pewne wątpliwości, a nawet mniej lub bardziej drobne zamieszanie. Dlatego można warto wyraźnie dookreślić kiedy przeżyć nie należy nazywać, a kiedy jest to wręcz niezbędne.
Otóż w momencie pojawiania się przeżycia, jeśli chcemy je dopuścić do siebie bez żadnych pośredników i pozwolić mu wybrzmieć w nas takim, jakie jest – dobrze by było wstrzymać się od etykietowania, nazywania przeżycia, jak również od oceniania go czy interpretowania. Dzięki temu możemy przeżycie doświadczyć takim, jakie jest. Natomiast, gdy to przeżycie w nas wybrzmi to bardzo często, szczególnie w kontekście relacji z innymi, dobrze by było, gdybyśmy je wyartykułowali. A najlepiej zakomunikujmy i emocję i związaną z nią potrzebę (np. „Jestem zdenerwowana, ponieważ nie czuję się bezpiecznie…”, „Czuję się przytłoczona, ponieważ potrzebuję pomocy w domu” etc.) i jeszcze sformułujmy prośbę związaną z możliwością zrealizowania naszej potrzeby (trzymając się wcześniejszych przykładów: „Czy mógłbyś jechać wolniej?”, „Czy mógłbyś włożyć naczynia do zmywarki i ją włączyć przed wyjściem do pracy?”). I owo nauczenie się precyzyjnego wyrażania swoich emocji i potrzeb jest przynajmniej równie trudne, co dopuszczanie ich do siebie „bez pośredników”. Jeden i drugi element pracy jest istotny, jeśli faktycznie chcemy odnaleźć spokój wewnętrzny, a nie wyparcie chwilowo imitujące go.
Oj tak, zgadza się jeden id rugi proces jest bardzo trudny, jednak naprawdę warto działać w taki sposób aby te procesy w sobie nieustannie rozwijać:)
Zreszta sa to bardzo ważne filary pracy psychologicznej:)