Hazrat Inayat Khan pisał w swoich 10 myślach sufickich, że „jest tylko jedna Święta Księga, święty manuskrypt natury, jedyne dzieło, które potrafi oświecić czytelnika”. Istotnie kontakt z naturą pozwala doświadczać Obecności bez żadnej techniki medytacyjnej, a dla wielu osób praktyka w – jak to mawiał klasyk – pięknych okolicznościach przyrody ma wyjątkowy wymiar. Praktykę, którą dziś opisuję wykonuje się nad stawem lub jeziorem, wrzucając do wody kamień. Akwen nie musi być duży, ale istotne, by był raczej statyczny, bez większych fal i silniejszego prądu. Opisywana przeze mnie technika pochodzi w zasadniczej części od Reshada Feilda, mistyka sufickiego tzw. Żywej Szkoły (Chalice. The Living School), z drobnymi modyfikacjami z mojej strony.
Reshad sam mawiał o tej praktyce: „Jakkolwiek ta praktyka może wydawać się prosta czy wręcz prostacka, nie wpadnij w pokusę niedoceniania jej. Przedmiotem tej medytacji jest pozwolić w pełni zrozumieć naturę wibracji i ich rozchodzenia się. […] Celem tej praktyki jest udowodnić, że Ty jesteś […] wodą, kamykiem i osobą rzucającą go. W końcu […] wiemy, że składamy się w 80% z wody. Gdy odkryjemy która część z nas jest kamieniem, odkryjemy naturę rozprzestrzeniania się wibracji„.
Stań lub usiądź nad brzegiem jeziora/stawu, w miarę możliwości w spokojnym, odosobnionym miejscu. Daj sobie chwilę czasu na pobycie w ciszy, po czym wykonaj Najaz i 20 oddechów oczyszczających (lub samo 20 oddechów). Pozostań znów chwilę w ciszy, po czym (jeśli siedziałaś/siedziałeś uważnie podnieś się i) wybierz jakiś okrągły, gładki kamień z okolicy brzegu jeziora. Potrzymaj go chwilę świadomie w dłoni, poczuj jego ciężar, kształt, fakturę, doświadcz jego ciepło lub chłód i to czy zmienia swoją temperaturze w kontakcie z Twoją dłonią lub odwrotnie czy dłoń zmienia swoją temperaturę w kontakcie z kamykiem. Pogładź go palcami lub dłonią z różnych stron, możesz też mu się spokojnie przyjrzeć lub poznać go innymi zmysłami. Poznaj go na różne sposoby, pobądź z nim tyle czasu ile wydaje się być potrzebne w tym momencie.
Następnie, pozostając w uważnym stanie i będąc w kontakcie z kamieniem póki go trzymasz w dłoni, rzuć kamień w wodę tak, by wywołać jak najmniejsze jej poruszenie, jak najmniejszy plusk przy uderzeniu w wodę. Obserwuj jak leci, w jaki sposób wpada w wodę i zanurza się w niej. Z uwagą patrz w kręgi rozchodzące się z miejsca, w którym kamyk zatonął do momentu, aż całkowicie zanikną.
Gdy jezioro ponownie się uspokoi, wróci do poprzedniego stanu, znów stań lub usiądź w ciszy z zamkniętymi oczami, będąc uważną/uważnym swojego oddechu i całości doświadczeń, które wybrzmiewają w sobie. Po 2-5 minutach pozostając w takim subtelnym stanie uważności otwórz oczy i pobądź jeszcze chwilę z tym jak odbierasz świat zewnętrzny.
Coś musi być w powiedzeniu „kamien w wodę „. Kiedy już tak zapoznam się z owym kamieniem,to żal się z nim rozstawać… Myślę, że kamień uosabia nasze serce/myśl/ zdanie,które chcemy komuś powiedzieć/ zamierzany czyn. Droga jaką musi kamien pokonać w powietrzu , to jest nasz wysiłek, staranność w wykonaniu tej pracy. Trzeba to zrobic starannie,jeśli chcemy być dobrze zrozumiani i żeby efekt był skuteczny. Tafla wody jest światem, a punkt w który trafia nasz kamień (zamiar/czyn/intencja) może być osobą . Trzeba zawsze starannie i odpowiedzialnie rzucać kamieniami naszych czynow. Wkladac w nie serce.
Po takim czułym zapoznaniu sie z kamieniem żal sie z nim rozstawać. ..
Myślę, że kamień symbolizuje nasze serce (myśl, zamiar),a tafla wody jest światem . Miejsce w które kamien trafi ,może być kimś. Dlatego powinno się wkładać czyste intencje w rzucaniu kamieniamu naszych mysli/czynów, bo skutki predzej/później mogą daleko sięgać i wracają do nas.